Apollo

Phoebus Apollo, Iovis Latonaeque filius et frater Dianae, deus fuit medicinae, musicae et poesis. Herbis salutaribus aegrotos curabat et debiles mortalium vires recreabat. Cum Musis, artium ac litterarum deabus, Parnasum habitabat locaque silvestria, virides fluminum ripas, iuga montium et apricos colles frequentabat; canora cithara praeterea deorum convivia dectabat. Praeses etiam vaticiniorum erat Apollo sortibusque futurum tempus hominibus declarabat. In multis Graeciae urbibus celebria Apollinis templa erant, sed ante omnia notum oraculum Delphicum fuit. Inter aves dei sacri erant velox accipiter et corvus ; inter arbores nobilis laurus Apollini erat sacrata: laureis enim coronis Graeci et veteres Romani athletas viatores poetasque honorabant. Lucis quoque deus erat et Solis celeres equos alatos regebat.

Apollo Febo, figlio di Giove e di Latona e fratello di Diana, fu il dio (protettore) della medicina, della musica e della poesia. Curava i malati con erbe salutari e ritemprava le fragili forze dei mortali (= degli uomini). Insieme con le Muse, dimorava sul Parnaso e bazzicava le regioni boscose, le verdi rive dei fiumi, i gioghi montani e i solatii colli. Inoltre, animava i banchetti degli dèi al suono della cetra. Apollo presiedeva anche ai vaticini e rivelava agli uomini il futuro con le ‘sorti’ (tavolette per vaticini). In molte città della Grecia v’erano celebri templi dedicati ad Apollo, ma sopra tutti noto fu l’oracolo di Delfi. Il veloce sparviero ed il corvo erano tra gli uccelli sacri del dio; tra gli alberi, il nobile alloro era consacrato ad Apollo; infatti, i Greci ed i prischi Romani onoravano gli atleti, i viandanti e i poeti. Era anche Lucifero [lett. dio della luce, del giorno], e guidava i celeri cavalli alati del Sole.