Chi si loda… s’imbroda!

Omnes qui se ipsos laudant, hanc parvam historiam audiant, ne quis eos reprehendat. Poeta quidam tam ineptus erat, ut nemo versus eius audire optaret. Olim is pessimum quoddam carmen suum Aesopo poetae recitavit, in quo maximas sibi ipsi laudes tribuebat. Postea Aesopum interrogavit: «Nonne putas pulcherrimum carmen meum?». Tum Aesopus tam facetum responsum ei dedit, ut pulchrum sit id memorare: «Hoc tantum in carmine tuo probo, quod (= il fatto che) ipse tete laudavisti: his versibus enim nullam profecto laudem ab aliis obtinebis!».

Tutti coloro che lodano se stessi, ascoltino questa piccola storia, affinché nessuno li critichi. Un poeta era così inetto, che nessuno desiderava ascoltare i suoi versi. Un giorno egli recitò a Esopo una sua poesia assai brutta, in cui si attribuiva le più alte lodi. Poi interrogò Esopo: «Non reputi forse bellissima la mia poesia?». Allora Esopo gli diede una risposta così spiritosa, che è bello ricordarla: «Apprezzo soltanto questo nella tua poesia, il fatto che hai lodato te stesso: infatti con questi versi senza dubbio non otterrai nessuna lode dagli altri!».