Coriolano

Romani Caium Marcium cognominaverunt Coriolanum, quod aspero proelio Coriolos, Volscorum oppidum, obsederat et expugnaverat. Sed Coriolanus, quia plebeis ob superbiam suam invisus erat, Romam reliquit et ad Volscos, olim inimicos suos, contendit. Tum cum Volscorum copiis cruentum bellum contra patriam suam gessit et saepe crebris proeliis Romanos profligavit. Postremo animo infesto etiam ad Romanorum castra cum magnis copiis accessit. Frustra Romani per legatos veniam petiverunt; Romam enim Coriolanus expugnare optabat. Iam Romani animo defecerant, cum Veturia mater (madre, nom.) et Volumnia uxor (moglie, nom.) ad castra Volscorum venerunt et Coriolani animum multis lacrimis commoverunt. Ita vir Romam obsidere destitit et discessit, sed in odium Volscis venit, qui (che, nom. m. pl.) eum interfecerunt.

I Romani soprannominarono Gaio Marcio “Coriolano”, perché con un violento combattimento aveva assediato ed espugnato Corioli, città dei Volsci. Ma Coriolano, poiché era inviso ai plebei per la sua superbia, lasciò Roma e si diresse dai Volsci, un tempo suoi nemici. Allora con le truppe dei Volsci combatté una cruenta guerra contro la sua patria e spesso sconfisse i Romani in numerose battaglie. Alla fine si avvicinò con animo ostile anche all’accampamento dei Romani con grandi armate. Invano i Romani, tramite ambasciatori, chiesero venia; infatti Coriolano voleva conquistare Roma. I Romani erano ormai scoraggiati, quando la madre Veturia e la moglie Volumnia si recarono nell’accampamento dei Volsci e commossero l’animo di Coriolano con molte lacrime. Così l’uomo smise di assediare Roma e se ne andò, ma venne in odio ai Volsci, che lo uccisero.