De amicitia

Amicitia praemium solaciumque humanae vitae est. Et in secundis rebus et in adversis nihil (= nulla, n., sogg.) dulcius, nihil utilius quam amicitia est. Verum amicum pretiosiorem auro putamus, quia omnis vitae socius et particeps est. Amicus gaudium tuum plenius faciet et suo gaudio laetitiam tuam augebit; si tristior sollicitusque es, amicus te (= ti, ogg.) corroborabit et auxilium consiliumque suum magna benevolentia tibi (= ti, a te) praebebit. Nec minus utilis est amicitia in necessitatibus: nam, si inopia rerum (= per mancanza di mezzi) laboramus, amici nos (= ci, ogg.) sustinent; si inimici insidias parant, amici nos (= ci, ogg.) defendunt. Nemo (= Nessuno, sogg.) iucundior, nemo utilior fido amico est. Antiqui deorum donum amicitiam putabant atque multa clariora exempla virorum tradiderunt a quibus (= dai quali) vita pro amicis profusa erat.

L’amicizia è la ricompensa e il conforto della vita umana. Sia nelle circostanze favorevoli che in quelle avverse niente è più dolce, niente è più utile dell’amicizia. Riteniamo il vero amico più prezioso dell’oro, poiché è compagno e partecipe di tutta la vita. L’amico renderà più piena la tua gioia e con la sua gioia accrescerà la tua letizia; se sei piuttosto triste e preoccupato, l’amico ti rinvigorirà e ti offrirà il suo aiuto e consiglio con grande affetto. L’amicizia non è meno utile nelle necessità: infatti, se siamo in difficoltà per mancanza di mezzi, gli amici ci sorreggeranno; se i nemici preparano un agguato, gli amici ci difendono. Nessuno è più gradito, nessuno più utile di un vero amico. Gli antichi ritenevano l’amicizia un dono degli dèi e tramandarono molti esempi piuttosto celebri di uomini dai quali era stata donata la vita per gli amici.