De bello Punico primo

Bellum Punicum primum anno ducentesimo sexagesimo quarto a.Ch. n. exarsit. Anno ducentesimo sexa-gesimo Caius Duilius consul, cum contra Carthaginienses magna cum gloria apud Mylas pugnavit, triginta unam naves cepit, quattuordecim mersit, septem milia hostium cepit, tria milia occidit. Nono belli anno, Atilius Regulus dux, quadraginta quattuor annos natus, Romanorum exercitum in Africam duxit: duodeviginti milia hostium ceciderunt, quinque milia et quingenti capti sunt. Sed post paucos menses Carthaginienses, qui summum imperium Xanthippo, clarissimo Lacedaemonio duci, commiserant, Romanas copias apud Tunetem profligaverunt, Atilio Regulo etiam capto. Post tredecim annos, tandem bellum finem habuit anno quingentesimo tertio decimo ab U. c., ducentesimo quadragesimo primo a. Ch. n., cum Lutatius Catulus consul, quinquagesimum aetatis annum agens, apus Aegates insulas Poenos profligavit, magno navali proelio.

La prima guerra Punica scoppiò nel 264 a.C.. Nel 260 il console Duilio, quando combatté con grande gloria contro i Cartaginesi presso Milazzo, prese trentuno navi, ne affondò quattordici, catturò settemila nemici, ne uccise tremila. Nel nono anno di guerra, il comandante Attilio Regolo, a quarantaquattro anni, condusse l’esercito dei Romani in Africa: diciottomila nemici perirono, cinquemila e cinquecento furono catturati. Ma dopo pochi mesi i Cartaginesi, che avevano affidato il comando supremo a Santippo, illustrissimo comandante Spartano, sbaragliarono le armate Romane presso Tunisi, dopo che anche Attilio Regolo fu catturato. Dopo tredici anni, la guerra ebbe finalmente fine nel 513esimo anno dalla fondazione di Roma, nel 241 a.C., quando il console Lutazio Catulo, a cinquant’anni, sconfisse i Cartaginesi in una grande battaglia navale presso le isole Egadi.