Hominum ingratus animus

Canis venit ad vulpem, quae (che) suum domicilium in nemoribus habebat et ei dixit: «Amica, ex hodierno ego quoque meum domicilium in hac silva habebo, quoniam meus dominus me expulit domo, etsi eum amabam multum. Contra, felis, superbior et minus fidelis quam ego sum, domi mansit, nec ingratus dominus eum expellet. Iustitia non est inter homines!» Sed ipsa vulpes hominum naturam cognoscebat: «Non obstupesco» inquit (disse) «et haec audi: ii qui (che) nimis amant, hominum contemptum habent, contra, ii qui (che) deditionem leviorem patefaciunt, hominibus sunt cariores».

Un cane andò da una volpe, che aveva la propria tana nei boschi e le disse: «Amica, da oggi anche io avrò la mia tana in questo bosco, poiché il mio padrone mi ha cacciato di casa, anche se lo amavo molto. Invece il gatto, più arrogante e meno fedele di quanto lo sono io, è rimasto a casa, e il padrone ingrato non lo caccerà. Non c’è giustizia tra gli uomini!». Ma la stessa volpe conosceva l’indole degli uomini: «Non mi stupisco» disse «e ascolta questo: quelli che amano troppo, hanno il disprezzo degli uomini, invece, quelli che manifestano una dedizione più modesta, sono più cari agli uomini».