Il filosofo Aristippo

Dionysius, Syracusarum celeber et crudelis tyrannus, ad urbem appropinquabat. Cui Aristippus philosophus obviam venit et eum obsecravit: “Domine, ob voluntatem tuam fratres mei in carcere iacent. Te obsecro: eos dimitte!” Dionysius tamen philosophi preces animo hostili neglexit. Tum Aristippus, se proiciens, eius pedes osculo contigit. Quo servili obsequio fratrum libertatem obtinuit. Discipulus fidelis omnia vidit et magistrum suum gravibus verbis sic obiurgavit: “Magister, obsequium tuum nec forti viro nec celebri philosopho dignum est, sed humili servo”. At Aristippus hilari ore sic iuveni respondit: “Cur me obiurgas? Culpa est non mea sed Dionysii: tyranni aures enim non in capite sed in pedibus sunt!”.

Dionisio, celebre e crudele tiranno di Siracusa, si avvicinava alla città. Il filosofo Aristippo gli andò incontro e lo supplicò: «Signore, per tuo volere i miei fratelli sono in carcere. Ti prego: lasciali andare!». Tuttavia Dionisio con atteggiamento ostile trascurò le preghiere del filosofo. Allora Aristippo, gettandosi in avanti, baciò i suoi piede. Con questo ossequio servile ottenne la libertà dei fratelli. Un fedele discepolo vide tutto e rimproverò così, con dure parole, il suo maestro: «Maestro, il tuo ossequio non è degno né di un uomo valoroso né di un celebre filosofo, ma di un umile servo». Ma Aristippo con volto allegro rispose così al giovane: «Perché mi rimproveri? Non è colpa mia, ma di Dionisio: le orecchie del tiranno infatti non sono sulla testa, ma sui piedi!».