La stoltezza di Mida

Qui semper divitias quaerunt, infelicitatis praeda sunt. A Mida, avidissimo Phrygiae rege, incredibilis facultas a diis obtenta erat: quae tangebat, in aurum mutabat. Qua facultate laetus, multa in aurum mutavit et divitias maximas congessit. Sed in aurum mutabat etiam cibos! Qua re non solum victu carebat, sed etiam felicitatem suam cito amisit. Quod hoc munus eum omnium hominum miserrimum reddiderat, pristinam vitae condicionem recuperare desideravit deosque ideo oravit. Deorum iussu, se in Pactoli fluminis aquis mersit atque illam pessimam facultatem amisit.

Coloro che bramano sempre la ricchezza, sono preda dell’infelicità. Da Mida, avidissimo re della Frigia, era stata ottenuta dagli dei una straordinaria capacità: trasformava in oro ciò che toccava. Felice di questa capacità, trasformò in oro molte cose e accumulò una grandissima ricchezza. Ma trasformava in oro anche i cibi! Per questo non solo mancava di nutrimento, ma presto perse anche la sua felicità. Poiché questo dono l’aveva reso il più infelice di tutti gli uomini, rimpianse la precedente condizione di vita e perciò supplicò gli dei. Per ordine degli dei, si immerse nelle acque del fiume Pattolo e perse quella capacità assai nefasta.