Le rane chiedono un re (2)

Deinde rana cunctas amicas evocabat et regem insiliebat, quia tigillum tacitum et supervacuum erat. Rursus rogabant deos: «Lignum infructuosum est: non adiuvabit nostram turmam. Heri flagitabamus regem: cras postulatum nostrum audietur et implebitur». Tum mittebatur hydrus malus et singulas ranas corripiebat. Frustra ranae exitium fugitabant et auxilium petebant. Deus tonabat: «Quia non aestimabatis bonum vestrum, nunc tolerabitis malum!». Aesopus sic dicebat Atticis: «Vos quoque malum sustinete, aliter malum maius veniet!».

Grammatica Picta (1) – Pag.125 n.24

Poi la rana chiamava tutte le compagne e saltava sul re, poiché il travicello era muto e inutile. Chiedevano nuovamente agli dèi: Il pezzo di legno è inutile: non aiuterà il nostro gruppo (ossia: “non aiuterà la nostra comunità”). Ieri pretendevamo un re: domani la nostra richiesta sarà ascoltata e soddisfatta. A quel punto veniva inviato un serpente malvagio ed esso attaccava le rane una dopo l’altra. Le rane rifuggivano inutilmente la morte, e chiedevano aiuto. Il dio tuonava: Poiché non apprezzavate il vostro bene, ora tollererete il (vostro) male! Esopo diceva così agli Attici: Anche voi, sopportate la sciagura, altrimenti verrà una sciagura più grande!