Morte in battaglia di due fratelli

At hostes, ubi primum nostros equites conspexerunt, impetu facto, celeriter perturbaverunt; rursus his resistentibus consuetudine sua ad pedes desiluerunt, subfossis equis compluribusque nostris deiectis, reliquos in fugam coniecerunt atque ita perterritos egerunt, ut non prius fuga desisterent quam in conpsectum agminis nostri venissent. In eo proelio ex equitibus nostris interficiuntur quattuor et septuaginta; in his vir fortissimus, Piso Aquitanus, amplissimo genere natus, cuius avus in civitate sua regnum obtinuerat, amicus ab senatu nostro appellatus. Hic, cum fratri intercluso ab hostibus auxilium ferret, illum ex periculo eripuit, ipse equo vulnerato deiectus, quoad potuit, fortissime restitit. Cum circumventus, multis vulneribus acceptis, cecidisset atque id frater, qui iam proelio excesserat, procul animadvertisset, incitato equo se hostibus obtulit atque interfectus est.

Cesare

Ma i nemici, non appena videro i nostri cavalieri, lanciatisi all’assalto, rapidamente li sconvolsero; poiché costoro ancora resistevano, (i nemici) secondo il loro modo di combattere misero piede a terra e, dopo aver ferito sotto il ventre i cavalli e aver abbattuto molti dei nostri, misero in fuga i rimanenti e li resero a tal punto spaventati che non desistettero dalla fuga prima di giungere in vista del nostro esercito. In quella battaglia furono uccisi settantaquattro dei nostri cavalieri; fra questi un uomo molto coraggioso, Pisone Aquitano, nato da illustre stirpe, il cui nonno, salutato come amico dal nostro senato, era stato re nella sua nazione. Egli, portando aiuto al fratello, tagliato fuori dai nemici, lo sottrasse dal pericolo, poi lui stesso, gettato giù dal cavallo ferito, resistette molto valorosamente finché poté. Poiché, accerchiato, subite molte ferite, era caduto e il fratello, che ormai si era allontanato dalla battaglia, aveva visto ciò da lontano, costui, spronato il cavallo, si oppose ai nemici e venne ucciso.