Ottaviano, Antonio e Cleopatra

Postquam coniurati Caesarem necaverunt, Octavianus, Caesaris adoptivus filius, et Antonius, dictatoris socius legatusque, imperium obtinuerunt cum Lepido et Caesaris interfectores necaverunt. Postea (= In seguito) multa bella pugnaverunt; Antonius in Aegyptum venit, apud (+ acc., = presso) Cleopatram reginam. Tum Octavianus Antonium incusavit, quia (= poiché) regnum in Aegypto petebat et Cleopatram, formosam et doctam mulierem, amabat et ut (= come) uxorem tenebat; sed iam Romanam uxorem habebat: Octaviam, Octaviani sororem, quam (= che) magis magisque (= sempre più) neglegebat. Ergo Antonius invisus factus est (= divenne) Octaviano, qui (= il quale) mox (avv.) Antonium appellavit inimicum publicum et contra antiquum socium Romanas copias duxit. Octavianus, auxilio Agrippae, periti ducis, Antonium profligavit et fugavit in pugna apud Actium. Tum Antonius et Cleopatra mortem sibi (= si) dederunt.

Dopo che i congiurati uccisero Cesare, Ottaviano, figlio adottivo di Cesare, e Antonio, alleato e luogotenente del dittatore, ottennero il potere con Lepido e uccisero gli assassini di Cesare. In seguito combatterono molte guerre; Antonio si recò in Egitto, presso la regina Cleopatra. Allora Ottaviano accusò Antonio, poiché aspirava al potere regio in Egitto e amava Cleopatra, donna bella e colta, e la teneva come moglie; ma aveva già una moglie Romana: Ottaviana, sorella di Ottaviano, che trascurava sempre più. Dunque Antonio divenne odioso a Ottaviano, il quale chiamò subito Antonio nemico pubblico e condusse le armate di Roma contro l’antico alleato. Ottaviano, con l’aiuto di Agrippa, abile comandante, sbaragliò Antonio e lo mise in fuga nella battaglia presso Azio. Allora Antonio e Cleopatra si diedero la morte.