Rara dote, la riconoscenza!

Olim aestivo tempore viator diu processerat; quia itineris labore atque solis nimio aestu fessus erat, ad proceram platanum, in parvi lacus ripa sitam, contenderat et in frondium viridium umbra accubuerat. Fessis artubus recreatis, ad platani comam oculos intendit, quia arboris fructus quaerebat; sed tantum folia vidit e dixit: «Arbor sterilis, fructibus cares: hominibus animalibusque inutilis es!». Tum platanus respondit: «Valde ingratus es et iniquis verbis beneficium meum rependis, quod nunc in frondium mearum umbra iaces atque corpus tuum rursus viribus plenum est. Verum est: fructus non gigno, sed tamen densa umbra mea omnibus magnam et gratam utilitatem praebet!».

Un tempo durante la stagione estiva un viaggiatore aveva camminato a lungo; poiché era sfinito per la fatica del viaggio e l’eccessivo calore del sole, si era diretto verso un alto platano, situato sulla riva di un piccolo lago, e si era sdraiato all’ombra delle verdi fronde. Ristorate le stanche membra, alzò gli occhi alla chioma del platano, poiché cercava i frutti dell’albero; ma vide soltanto foglie e disse: «Albero sterile, sei privo di frutti: sei inutile per gli uomini e per gli animali!». Allora il platano rispose: «Sei molto ingrato e ripaghi il mio beneficio con parole ingiuste, poiché ora giaci all’ombra delle mie fronde e il tuo corpo è nuovamente pieno di forze. È vero: non produco frutti, tuttavia la mia fitta ombra offre a tutti una grande e gradita utilità!».