Un tesoro di ancella

Drusilla proba ancilla est, sed valde (avv.) desidiosa. A domina saepe (avv.) ancilla aspere (avv.) tractatur. Domina imperat: «Cito (avv.)! Surge, Drusilla! Mensam para, lanam tracta, tunicas texe, culinam lava!». Matrona vere (avv.) irata est! Sed quondam (avv.) domina graviter aegrotat. Tum (avv.) sollertia et industria ab ancilla ostenduntur aegrae dominae: puella medicinas invenit, dominam curat, bonam cenam parat, semper in (+ abl., = in) culina est. Tandem (avv.) domina convalescit, ancillam vocat et exclamat: «Multum (avv.) diligentiam modestiamque tuam laudo. Posthac (= D’ora in poi) filia mea es, non ancilla!».

Drusilla è un’ancella onesta, ma molto pigra. Spesso l’ancella è trattata con durezza dalla padrona. La padrona ordina: «Presto! Alzati, Drusilla! Prepara la mensa, lavora la lana, tessi le tuniche, lava la cucina!». La matrona è davvero arrabbiata! Ma un giorno la padrona si ammala gravemente. Allora dalla ancella sono mostrate alla padrona malata solerzia e operosità: la fanciulla si procura le medicine, cura la padrona, prepara una buona cena, è sempre in cucina. Finalmente la padrona guarisce, chiama l’ancella ed esclama: «Lodo molto la tua diligenza e modestia. D’ora in poi sei mia figlia, non un’ancella!».