Alterne sorti dell’ateniese Cimone

Cimon celeriter ad principatum pervenit. habebat enim satis eloquentiae, summam liberalitatem, magnam prudentiam cum iuris civilis tum rei militaris, quod cum patre a puero in exercitibus erat versatus. Itaque hic et populum urbanum in sua tenuit potestate et apud exercitum plurimum valuit auctoritate. Namque apud Mycalen hostium ducentarum navium classem devictam cepit eodemque die pari fortuna in terra usus est. Cum domum reverteretur, quod iam nonnullae insulae propter acerbitatem imperii defecerant, bene animatas confirmavit, alienatas ad officium redire coegit. Quibus rebus cum unus in civitate maxime floreret, incidit in eandem invidiam quam pater suus ceterique Atheniensium principes: nam testarum suffragiis decem annorum exilio multatus est. Cuius facti celerius Athenienses quam ipsum paenituit. Nam cum bellum Lacedaemonii Atheniensibus indixissent, confestim notae eius virtutis desiderium consecutum est. Itaque, in patriam revocatus est. Ille, qui hospes apud Lacedaemones erat, Lacedaemonem sua sponte est profectus pacemque inter duas potentissimas civitates conciliavit. Post, Cyprum cum ducentis navibus imperator missus, cum maiorem partem eius insulae devicisset, in morbum implicitus in oppido Citio est mortuus.

Corso di lingua latina per il biennio – Unità 14-25 (Volume II) – Cornelio Nepote

Cimone giunse rapidamente al primato. Difatti possedeva sufficienti doti d’oratore, una somma magnanimità, ed una grande perizia sia nel diritto civile che nell’arte bellica, giacché da fanciullo, insieme al padre, era vissuto tra le armate. Questi, dunque, mantenne sotto il proprio dominio il popolo d’Atene, ed ebbe una grandissima forza per la propria autorità presso l’esercito. Ed infatti, in quel di Micale, dopo averla vinta, catturò una flotta di duecento navi nemiche, e quel medesimo dì incappò per terra in una sorte simile. Facendo ritorno in patria, giacché alcune isole s’erano già ribellate per l’asprezza del comando, egli rafforzò quelle ben disposte, mentre costrinse all’obbedienza quelle ostili. Distinguendosi egli soltanto nella comunità, per questi motivi, incappò nella medesima invidia nella quale erano incappati suo padre ed altri influenti cittadini tra gli Ateniesi: difatti, tramite la pratica dell’ostracismo, fu condannato ad un esilio di dieci anni. E di questo fatto gli Ateniesi si pentirono più rapidamente di lui. Infatti, dopoché gli Spartani mossero guerra contro gli Ateniesi, immediatamente si fece strada tra di essi il rimpianto per il suo celebre coraggio. Dunque fu richiamato in patria. Quello, che era ospite presso gli Spartani, partì per Sparta di propria iniziativa e conciliò la pace tra le due potentissime città. In seguito, inviato a Cipro con duecento navi, in qualità di comandante, dopo aver vinto la maggior parte di quell’isola, cinto da un periglioso morbo, perì nella città di Cizio.