Il topo di campagna e il topo di città

Olim mus rusticus urbanum murem, veterem amicum suum, ad cenam in paupere cavo invitavit et hospiti in humili mensa ciceres et uvas aridas et duras vicini nemoris glandes apposuit. Urbanus mus vix vilem cibum dente superbo tangebat et rustica alimenta contemnebat. Tandem sic exclamavit: “Cur, amice, vitam tam miseram ruri agis? Veni mecum in urbem ubi magnam cibi suavis copiam invenies et beatus sine curis vives”. Placuit consilium rustico muri et in magnificam domum urbanam cum comite migravit. Ibi, dum tranquilli securique cenant atque delicatas dapes gustant, subito canum latratus resonant atque servi irrumpunt. Mures territi per totum conclave currunt et refugium petunt. Tum mus rusticus urbano muri dicit: “Salve, amice mi; tu in urbe mane cum exquisitis cibis tuis, ego rus reverto ad meam pauperem sed securam vitam”.

Una volta un topo di campagna invitò a cena nella (sua) povera tana un topo di città, vecchio amico suo, e servì all’ospite sulla (sua) umile tavola ceci e uva secca1 e dure ghiande del bosco vicino. Il topo di città toccava a malapena il cibo scadente con morsi sdegnosi2 e disprezzava i cibi rustici. Alla fine esclamò così: “Perché, amico, trascorri una vita così misera in campagna? Vieni con me in città, dove troverai una grande abbondanza di buon cibo e vivrai felice senza preoccupazioni”. La proposta piacque al topo di campagna e si trasferì con il compagno in una magnifica case di città. Qui, mentre pranzano tranquilli e sereni e gustano gli squisiti manicaretti, all’improvviso risuonano i latrati dei cani e irrompono i servi. I topi spaventati corrono per tutta la stanza e cercano rifugio. Allora il topo di campagna dice al topo di città: “Addio, amico mio; tu rimani (pure) in città con i tuoi squisiti cibi, io me ne torno in campagna alla mia vita umile ma tranquilla”.