L’amore inconsolabile della regina Artemisia

Artemisia Mausolum virum amasse fertur supra omnes amorum fabulas. Mausolus autem fuit rex terrae Cariae; a quibusdam Graecarum historiarum scriptoribus traditum est provinciae Graeciae praefectum eum fuisse. Ubi Mausolus perfunctus est et inter lamenta et manus uxoris funere magnifico sepultus est, Artemisia, luctu atque desiderio mariti flagrans uxor, ossa cineremque eius mixta odoribus aquae indidit ebibitque. Multa alia violenti amoris indicia fecisse dicitur. Molita quoque est sepulcrum illud memoratissimum, dignatumque numerari inter septem omnium terrarum spectacula. Id monumentum Artemisia cum diis Manibus sacris Mausoli dicaret, certamen laudibus eius dicendis facit; ponit praemia pecuniae aliarumque rerum bonarum amplissima. Ad eas laudes decertandas venisse dicuntur viri nobiles ingenio atque lingua praestabili; eo certamine vicisse Theopompum iudicatum est.

Gellio

Si tramanda che Artemisia amasse il marito Mausolo al di sopra di tutte le favole d’amore. Mausolo poi fu re della regione della Caria; da alcuni scrittori di fatti storici Greci viene narrato che egli fu governatore di una provincia Greca. Quando Mausolo morì e fu sepolto con una solenne cerimonia funebre tra le braccia e i lamenti della moglie, Artemisia, consorte infiammata dal dolore e dal rimpianto del marito, mescolate le sue ossa e le sue ceneri a profumi, le mise nell’acqua e le bevve. Si dice che abbia fornito molte altre prove del suo impetuoso amore. Costruì anche quel sepolcro famosissimo e degno di essere annoverato tra le sette meraviglie del mondo. Artemisia, dedicando questo monumento ai sacri dei Mani di Mausolo, indisse una gara per celebrarlo con le lodi; propose ricchissimi premi in denaro e in altre cose utili. Raccontano che andarono per esporre questi elogi uomini celebri per il talento ed eccellenti per l’eloquenza; venne deciso che Teopompo fosse il vincitore in quella contesa.