Fabrizio Luscino e il consolato di Cornelio Rufino

Fabricius Luscinus magna gloria vir magnisque rebus gestis fuit. P. Cornelius Rufinus manu quidem strenuus et bellator bonus militarisque disciplinae peritus admodum fuit, sed furax homo et avaritia acri erat. Hunc Fabricius non probabat neque amico utebatur morum eius causa. Sed cum in temporibus rei publicae difficillimis consules creandi forent (=essent) et is Rufinus peteret consulatum competitoresque eius essent inbelles et futiles, summa ope Fabricius adnixus est, ut Rufino consulatus deferretur. Eam rem plerisque admirantibus, quod hominem avarum, cui esset inimicissimus, creari consulem vellet: «Malo», inquit «civis me compilet, quam hostis vendat!». Hunc Rufinum postea bis consulatu et dictatura functum censor Fabricius senatu movit ob luxuriae notam, quod decem pondo libras argenti facti haberet.

Gellio

Fabrizio Luscino fu un uomo di grande fama e di grandi imprese militari. Publio Cornelio Rufino fu certamente ardito in battaglia e valente guerriero e molto esperto di disciplina militare, ma era un uomo rapace e di una terribile avidità. A causa dei suoi costumi Fabrizio non lo approvava nè ne era amico. Ma poiché in un periodo difficilissimo per lo Stato dovevano essere nominati i consoli e Rufino era candidato al consolato e i suoi rivali erano imbelli e inetti, Fabrizio si adoperò col massimo impegno affinché il consolato venisse conferito a Rufino. Ai moltissimi che si meravigliavano di questa cosa, cioè del fatto che volesse che fosse eletto console un uomo avido, a cui era molto ostile, disse: “Preferisco che un concittadino mi spogli, piuttosto che un nemico mi venda!”. In seguito Fabrizio da censore espulse dal senato questo Rufino, che aveva esercitato due volte il consolato e la dittatura, per una nota di sfarzo, perché possedeva dieci libbre di argento lavorato.