Crudeltà di Munazio Flacco

Munatius Flaccus, Pompeiani nominis acrior quam probabilior defensor, cum ab imperatore Caesare in Hispania inclusus moenibus Ateguensium obsideretur, efferatam crudelitatem suam truculentissimo genere vaesaniae exercuit: omnes enim eius oppidi cives, quos studiosiores Caesaris senserat, iugulatos muris praecipitavit. Feminas quoque citatis nominibus virorum, qui in contrariis castris erant, ut caedes coniugum suarum cernerent, maternisque gremiis superpositos liberos trucidavit. Infantes alios in conspectu parentum humo infligi, alios superiactatos pilis excipi iussit. Quae auditu (“ad ascoltarsi”) etiam intolerabilia Romano iussu Lusitanis manibus administrata sunt, cuius gentis praesidio Flaccus vallatus divinis opibus vaecordi pertinacia resistebat.

Valerio Massimo

Munazio Flacco, difensore più feroce che degno di lode del partito Pompeiano, mentre in Spagna, chiuso entro le mura di Attegua, era assediato dal generale Cesare, mise in atto con il più truce genere di follia la sua spietata crudeltà: infatti gettò dalle mura, dopo che erano stati sgozzati, tutti i cittadini di quella città, che aveva capito erano decisi partigiani di Cesare. Dopo aver chiamato i nomi dei mariti, che stavano nell’accampamento nemico, affinché vedessero la strage delle loro mogli, trucidò anche le donne e i figli messi sui loro grembi. Ordinò che alcuni bambini fossero scaraventati a terra sotto gli occhi dei genitori, altri lanciati in aria fossero colpiti con i giavellotti. Queste cose, insopportabili anche ad ascoltarsi, furono eseguite da mani Lusitane per ordine Romano, grazie all’aiuto di questa gente Flacco resisteva con insensata ostinazione alle potenze divine.