Il male minore

Fabricius Luscinus magna gloria vir magnisque rebus gestis fuit. P. Cornelius Rufinus manu quidem strenuus et bellator bonus militarisque disciplinae admodum peritus fuit, sed furax homo et avaritia acri erat. Hunc Fabricius non probabat neque amico utebatur prae eius moribus. Sed in temporibus rei publicae difficillimis cum consules creandi essent et Rufinus peteret consulatum competitoresque eius essent imbelles et futiles, summa ope Fabricius adnixus est, ut Rufino consulatus deferretur. Eam rem plerisque admirantibus, quod hominem avarum, cui esset inimicissimus, creari consulem vellet: «Malo, – inquit – civis me compilet, quam hostis vendat». = Fabricius censor hunc Rufinum postea, bis consulatu et dictatura functum, senatu movit ob luxuriae notam, quod decem pondo libras argenti facti haberet.

Gellio

Fabrizio Luscino fu un uomo di grande fama e di grandi imprese militari. Publio Cornelio Rufino fu certamente ardito in battaglia e un valente guerriero e molto esperto di arte militare, ma era un uomo rapace e di una terribile avidità. A causa dei suoi costumi Fabrizio non lo approvava nè ne era amico. Ma in un periodo difficilissimo per lo Stato, poiché dovevano essere nominati i consoli e Rufino era candidato al consolato e i suoi rivali erano imbelli e inetti, Fabrizio si adoperò col massimo impegno affinché il consolato venisse conferito a Rufino. Ai moltissimi che si meravigliavano di questa cosa, cioè del fatto che volesse che fosse eletto console un uomo avido, a cui era molto ostile, disse: “Preferisco che un concittadino mi spogli, piuttosto che un nemico mi venda”. In seguito Fabrizio da censore espulse dal senato questo Rufino, che aveva esercitato due volte il consolato e la dittatura, per un’ammonizione di sfarzo, perché possedeva dieci libbre di argento lavorato.