L’aquila e la cornacchia

Contra vim nullus homo satis munitus est. Si vero vafer consiliator consilium suum praestat, vis et calliditas simul magnorum damnorum causa sunt. Aquila testudinem deprehenderat, sed miserum animal corpus suum in firma testa abdiderat et illaesum manserat. Deinceps venit cornix et avium reginae dixit: «Opimam sane praedam rapuisti unguibus tuis, sed magnum eius pondus te lassabit. Consilium opportunum tibi dabo, si partem praedae mihi promiseris». Postquam aquila sceleris sociam cornicem fecit, malum propositum suum ei aperuit: «Super scopulum praecipita testudinem: is duram corticem illidet et cibum copiosum facile habebimus». Aquila callido consilio paruit et cum cornice, vafra adiutrice, dapem divisit. Sic testudo, quamquam tuta erat naturae munere, robori et calliditati succubuit.

Fedro

Contro la violenza nessuno è protetto a sufficienza. Se poi uno scaltro consigliere fornisce il suo consiglio, la forza e l’astuzia assieme sono causa di gravi danni. Un’aquila aveva catturato una tartaruga, ma il misero animale aveva nascosto il corpo nel solido carapace ed era rimasta illesa. Giunse in seguito una cornacchia e disse alla regina degli uccelli: «Senza dubbio hai catturato una grassa preda con i tuoi artigli, ma il suo notevole peso ti stancherà. Ti darò un utile consiglio, se mi prometterai una parte della preda». Dopo che l’aquila ebbe fatto la cornacchia socia del delitto, le svelò il suo malvagio piano: «Fai cadere la tartaruga su una roccia: essa romperà la dura corazza ed avremo facilmente abbondante cibo». L’aquila obbedì all’astuto consiglio e divise il cibo con la cornacchia, scaltra aiutante. Così la tartaruga, sebbene fosse protetta per dono di natura, soccombette alla forza e all’astuzia.