Un servo salva il suo padrone

Corfinium Caesar obsidebat, tenebatur inclusus Domitius, qui imperavit medico eidemque servo suo, ut sibi venenum daret. Cum tergiversantem eum videret: “Quid cunctaris – inquit – tamquam in tua protestate totum istud sit? Mortem rogo armatus”. Tum ille promisit et medicamentum innoxium bibendum illi dedit; quo cum sopitus esset, accessit ad filium eius et: “Iube – inquit – me adversari, dum ex eventu (finché dai fatti) intelleges an (se) venenum patri tuo dederim”. Vixit Domitius et servatus a Cesare est; prior tamen illum servus servaverat.

Cesare assediava Corfinio, e così Domizio era bloccato. Questi ordinò al medico, che era un suo schiavo, di portargli il veleno. Vedendo che esitava, gli disse: «Perché indugi, come se ciò dipendesse esclusivamente da te? Sono io che, armato, chiedo la morte». Allora quello promise e gli portò da bere una medicina innocua; quando questa lo fece addormentare, egli si avvicinò al figlio e gli disse: «Fammi sorvegliare, finché dai fatti capirai se ho dato del veleno a tuo padre». Domizio visse e Cesare gli lasciò la vita, ma per primo lo aveva salvato il suo schiavo.