Un trace, inesperto di viticultura, che si cimenta nella potatura con esiti disastrosi

Homo Thracius, robustus et valens viribus, at rerum rusticarum imperitus, agriculturam exercere cupiens, fundum mercatus est olea atque vite consitum. Cum nihil admodum super vite aut arbore colenda sciret, vicinum, opus suscepturum, inspectavit, eumque vidit rubos alte atque late obortos excidentem, stolones proceros ampulantem. Acceditque prope et cur tantam ligni atque frondium caedem faceret percontatus est. Et vicinus ita respondit: «Ut ager», inquit, «mundus purusque fiat eiusque arbores atque vites fecundiores». DIscedit ille a vicino, gratias agens et laetus, tamquam adeptus esset rei rusticae disciplinam. Cum autem in fundum suum redisset, falcem ac securium cepit, atque ibi ille miser imperitus vites vites suas omnes et oleas detruncavit comasque arborum uberrimosque vitium palmites decidit et virgulta simul omnia cum sentibus et rubis, purificandi agri gratia, convellit.

Gellio – Ad Limina (2) – Pag.175 n.1

Un uomo Trace, robusto e forte, ma inesperto di pratiche rustiche, desiderando praticare l’agricoltura acquistò un terreno coperto di olivi e viti. Non sapendo assolutamente niente sulla vite o sulla coltivazione di una pianta, osservò il vicino, che stava per intraprendere il lavoro, e vide che tagliava i rovi cresciuti in lungo e in largo e che recideva gli alti polloni. Gli si avvicinò e gli chiese perché facesse una strage così grande di legna e fronde. E il vicino rispose così: “Perché il campo”, disse, “diventi pulito e sgombro e i suoi alberi e (le sue) viti più feconde”. Egli si allontanò dal vicino, ringraziandolo e lieto, come se avesse conseguito l’arte dell’agricoltura. Essendo tornato nel suo campo, prese falce e scure, e lì quel povero inesperto troncò tutte le sue viti e olivi, tagliò le chiome degli alberi e i più rigogliosi tralci delle viti e, per ripulire il campo, assieme ai rovi e ai pruni sradicò tutti i virgulti.