Catilina è il peggior nemico dello Stato

Sunt qui dicant, Quirites, a me Catilinam eiectum in exilium esse; at ego si possem, istos ipsos eicerem (in exilium), qui haec dicunt. Catilina enim, homo videlicet timidus aut etiam permodestus, vocem consulis ferre non potuit; simul atque ire in exilium iussus est, paruit, ivit. Hesterno die, Quirites, cum domi meae paene interfectus essem, senatum in aedem Iovis Statoris convocavi, rem omnem ad patres conscriptos detuli. Quo cum Catilina venisset, quis e senatoribus eum salutavit, quis eum aspexit ut perditum civem ac non potius ut importunissimum hostem? Quin etiam («che anzi») principes senatus partem illam subselliorum, ad quam ille accesserat, nudam atque inanem reliquerunt.

Cicerone

Vi sono quelli che dicono, o Quiriti, che Catilina è stato cacciato in esilio da me; ma io se potessi, caccerei (in esilio) questi stessi che dicono queste cose. Catilina infatti, uomo naturalmente timido o anche assai moderato, non poté sopportare la voce del console; non appena gli fu ordinato di andare in esilio, obbedì, andò. Ieri, o Quiriti, quando sono stato quasi ucciso in casa mia, ho convocato il senato nel tempio di Giove Statore, ho riferito ogni cosa ai padri coscritti. Dopo che Catilina vi fu giunto, chi dei senatori lo saluto, chi lo guardò come un cittadino corrotto e non piuttosto un nemico assai nefasto? Che anzi i più insigni del senato lasciarono vuota e scoperta quella zona dei seggi alla quale egli si era avvicinato.