È ora che Catilina se ne vada da Roma

Quae cum ita sint, Catilina, perge quo incepisti: egredere aliquando ex urbe; patent portae; proficiscere. Nimium diu te imperatorem tua illa Manliana castra desiderant. Educ tecum etiam omnes tuos; purga urbem. Magno me metu liberaveris, modo (“purché”) inter me atque te murus intersit. Nobiscum versari (“restare”) iam diutius non potes; non feram, non patiar, non sinam. Magnam dis immortalibus habeamus atque huic ipsi Iovi Statori, antiquissimo custodi huius urbis, gratiam, quod hanc tam taetram, tam horribilem tamque infestam rei publicae pestem totiens iam efugimus. Quam diu mihi consuli designato, Catilina, insidiatus es, non publico me praesidio, sed privata diligentia defendi.

Ad Litteram – Esercizi 1 – Pag.335 n.1 – Cicerone

Stando così le cose, o Catilina, prosegui per la strada intrapresa: esci una buona volta dalla città; le porte sono aperte; parti. Da troppo tempo sente la mancanza di te come comandante il tuo accampamento Manliano. Porta fuori con te anche tutti i tuoi; ripulisci la città. Mi libererai da una grande paura, purché fra me e te ci sia un muro. Non puoi ormai più a lungo restare con noi, non lo sopporterò, non lo tollererò, non lo permetterò. Si devono rendere infinite grazie agli dei immortali e a questo stesso Giove Statore, antichissimo custode di questa città, perché già tante volte siamo sfuggiti a questa rovina tanto atroce, tanto orribile, tanto perniciosa allo stato. Fino a quando, o Catilina, hai teso insidie contro di me console designato, mi sono difeso non con la forza pubblica, ma con la vigilanza privata.