La battaglia di Tapso

In pugna apud Thapsum Caesaris militum impetus acrior atque asperior fuit quam in pugna apud Pharsalum. Nam, postquam Pompeius a Ptolomaeo per fraudem necatus est, bellum gravius latiusque factum est (= divenne). Ibi hostium magna clades fuit. Iubae, Numidarum regis, milites in fugam effusi sunt: nam Numidarum elephanti, bello insueti, territiores tubarum clangore, in suas acies ferocius quam in hostes impetum fecerunt. Scipio Nasica, quia milites suos fugatos viderat, nave effugit et postea sibi (= si, a sé) mortem dedit. Etiam Iuba, qui (= che) in regiam suam confugerat cum Petreio, Pompeiano duce, mortem sibi paravit gladio. Multi milites post imperatorem mortem ad Caesarem defecerunt, ei (= a lui) sacramentum dixerunt et postea devotiores fidioresque fuerunt.

Nella battaglia presso Tapso l’attacco dei soldati di Cesare fu più vigoroso e violento che nella battaglia presso Farsalo. Infatti, dopo che Pompeo fu ucciso per mezzo di un inganno da Tolomeo, la guerra divenne più dura ed estesa. Là la strage di nemici fu grande. I soldati di Giuba, re dei Numidi, furono messi in fuga: infatti gli elefanti dei Numidi, non abituati alla guerra, piuttosto spaventati dallo squillo delle trombe, attaccarono con più ferocia le loro schiere che i nemici. Scipione Nasica, che aveva visto i suoi soldati messi in fuga, fuggì con una nave e poi si uccise. Anche Giuba, che si era rifugiato nella sua reggia con Petreio, comandante Pompeiano, si procurò la morte con la spada. Molti soldati dopo la morte del generale, passarono dalla parte di Cesare, gli prestarono giuramento e in seguito furono molto devoti e leali.