Morte di Curione

Curio, ubi, perterritis omnibus, neque cohortationes suas neque preces audiri intellegit, proximos collescapere universos atque eo signa inferri (infinito presente passivo di infero) iubet. Hos quoque praeoccupat missus a Saburra equitatus. Tum vero ad summam desperationem nostri perveniunt et partim fugientes ab equitatu interficiuntur, partim integri procumbunt. Cnaeus Domitius, praefectus equitum, cum paucis equitibus circumsistens, Curionem ad fugam impellit et se ab eo non discessurum esse iurat. At Curio numquam se amisso exercitu, quem a Caesare acceperat, in eius conspectum reversurum esse confirmat atque ita pugnans interficitur. Equites ex proelio perpauci se recipiunt; sed qui ad equorum refectionem substiterant, fuga totius exercitus procul animadversa incolumes in castra remeant. Reliqui milites omnes interficiuntur.

Cesare

Curione quando si accorge che, essendo tutti terrorizzati, non si ascoltano né le sue esortazioni né le sue preghiere, ordina che tutti occupino i colli vicini e che le insegne si portino là. La cavalleria, mandata da Saburra, occupa in anticipo anche questi colli. Allora veramente i nostri giungono all’estrema disperazione e in parte vengono uccisi dalla cavalleria mentre fuggono, in parte si accasciano senza danni. Gneo Domizio, comandante dei cavalieri, attorniandolo con pochi cavalieri, spinge Curione alla fuga e giura che non si allontanerà da lui. Ma Curione, perso l’esercito, che aveva ricevuto da Cesare, dichiara che non sarebbe mai tornato al suo (= di Cesare) cospetto, e così viene ucciso mentre combatte. Pochissimi cavalieri si salvano dalla battaglia; ma quelli che si erano fermati per il ristoro dei cavalli, vista da lontano la fuga di tutto l’esercito, ritornano incolumi nell’accampamento. Tutti gli altri soldati vengono uccisi.