Tiberio Gracco

Tiberius Gracchus, cum in Scipionis exercitu stipendia mereret, brevi tempore omnes aequales virtute et fortitudine superavit. Nec tamen officiorum militarium et disciplinae oblitus est: immo eius maxime intererat consuli reverentiam habere. Sed cum quaestor ad Numantiam oppugnandam missus esset, consule Gaio Mancino, tantum laudis apud suos et apud hostem consecutus est, ut ipse ab omnibus quasi dux haberetur. Cum autem Romani res male gessissent et ex hostibus indutias petere cogerentur, Numantini responderunt se nullum foedus facturos (esse) nisi cum Tiberio Graccho. Nam patris eius fidem meminerant, qui secum firmam et diuturnam pacem composuerat, et arbitrabantur filii animum non minus fidelem et aequum quam patris esse.

Valerio Massimo

Tiberio Gracco, mentre faceva il soldato nell’esercito di Scipione, in poco tempo fu superiore a tutti i coetanei in valore e forza. Tuttavia non dimenticò i doveri militari e la disciplina: anzi gli interessava moltissimo avere rispetto per il console. Ma essendo stato mandato in qualità di questore ad assediare Numanzia, durante il consolato di Gaio Mancino, ottenne una così grande lode presso i suoi e presso il nemico, che egli stesso da tutti era considerato quasi come un comandante. Ma, poiché i Romani avevano condotto male l’operazione ed erano costretti a chiedere una tregua ai nemici, i Numantini risposero che non avrebbero stretto nessun’alleanza se non con Tiberio Gracco. Infatti ricordavano la lealtà di suo padre, che aveva stretto con loro una pace salda e duratura, e ritenevano che l’animo del figlio non fosse meno leale e giusto di quello del padre.