L’imperatore Claudio

Post hunc Claudius fuit, patruus Caligulae, Drusi, qui apud Mogontiacum monumentum habet, filius, cuius et Caligula nepos erat. Hic medie imperavit, multa gerens tranquille atque moderate, quaedam crudeliter et insulse. Britanniae intulit bellum, quam nullus Romanorum post Gaium Caesarem attigerat, eaque devicta per Gnaeum Sentium et Aulum Plautium, inlustres ac nobiles viros, triumphum celebrem egit. Quasdam insulas etiam ultra Britannias in Oceano positas imperio Romano addidit, quae appellantur Orchades, filio autem suo Britannici nomen inposuit. Tam civilis autem circa quosdam amicos extitit, ut etiam Plautium, nobilem virum, qui expeditione Britannica multa egregie fecerat, triumphantem ipse prosequeretur et conscendenti Capitolium laevus incederet. Is vixit annos IV et LX, imperavit XIV. Post mortem consecratus est Divusque appellatus.

Eutropio

Dopo costui ci fu Claudio, zio paterno di Caligola, figlio di Druso, che ha un monumento funebre presso Magonza, di cui Caligola era nipote (= Druso era il nonno di Caligola). Egli governò mediocremente, facendo molte cose con pacatezza e moderazione, alcune crudelmente e scioccamente. Mosse guerra alla Britannia, che nessun Romano aveva raggiunto dopo Gaio Cesare, e dopo averla sottomessa grazie a Gneo Senzio e Aulo Plauzio, uomini nobili e illustri, riportò un grandioso trionfo. Aggiunse all’impero Romano anche alcune isole poste nell’Oceano oltre la Britannia, che si chiamano Orcadi, poi diede a suo figlio il nome di Britannico. Inoltre fu così affabile verso alcuni amici, che egli stesso accompagnò anche Plauzio, nobiluomo, che aveva compiuto in modo eccellente molte imprese durante la spedizione Britannica, mentre trionfava e camminò alla sinistra (di lui) mentre saliva al Campidoglio. Egli visse 64 anni, ne regnò 14 anni. Dopo la sua morte venne deificato e chiamato Divino.