Una dea volubile e capricciosa

Fortuna dea est; a Romae incolis colitur et in urbe (nella città) multae pretiosaeque deae arae sunt. Fortunae gratia ab omnibus (da tutti) exoptatur, sed dea raro (avv.) opulentam vitam parat, numquam (avv.) beatam. Nam (cong.) si (se) iustitiam perseverantiamque desideramus, haud Fortunam, sed industriam et sollertiam invocare debemus. Nam Fortuna caeca est: iustitiam ignorat, misericordiae non obtemperat, saepe (avv.) inimicitiarum causa est. Itaque (avv.) Fortunae inconstantia a multis (da molti) contemnitur.

La Fortuna è una dea; è venerata dagli abitanti di Roma e nella città ci sono molti e pregiati altari della dea. Il favore della Fortuna è desiderato da tutti, ma la dea raramente procura una vita agiata, mai beata. Infatti se desideriamo giustizia e perseveranza, dobbiamo invocare non la Fortuna, ma l’operosità e la solerzia. Infatti la Fortuna è cieca: ignora la giustizia, non si conforma alla misericordia, è spesso causa di rancori. Pertanto l’incostanza della Fortuna è disprezzata da molti.